NEDERLANDS ▼

The Verdict: The Christina Boyer Case
(Beyond a reasonable doubt?)

Pulaski State Prison portraits

In June 2013, Jan Banning was permitted to spend three days taking photographs in Pulaski State Prison, a penitentiary for women in the US. ‘Each time one of the women entered the studio I introduced myself, shook her hand, looked into her eyes and repeated her name. Then I invited her to step in front of the camera. After each portrait session, I shook her hand again and said goodbye. Several of the women burst into tears at this point: they had become totally unaccustomed to such basic human gestures.’

In addition to their names, the Department of Corrections allowed Banning to ask their date of birth, date of arrest and length of sentence. Many of them were serving five, ten or twenty years. A sizeable group were serving life sentences, with or without the possibility of parole. He was not allowed to discuss their crimes. He found out about these later, on the internet.

Het Oordeel: De zaak Christina Boyer
(Buiten redelijke twijfel?)

Pulaski State Prison portretten

In juni 2013 kreeg Jan Banning toestemming om drie dagen lang te fotograferen in de vrouwengevangenis Pulaski State Prison. ‘Telkens als een van de dames de studio binnenkwam, stelde ik me voor, schudde haar de hand, keek haar in de ogen en herhaalde haar naam. Dan nodigde ik haar uit om voor de camera plaats te nemen. Na afloop van elke portretsessie namen we handenschuddend afscheid. Verschillende vrouwen barstten daarbij in tranen uit: ze waren zulke basale menselijke gestes finaal ontwend.’

Behalve naar hun naam mocht Jan Banning van het Department of Corrections vragen naar leeftijd, datum van arrestatie, en lengte van de straf. Velen hadden vijf, tien of twintig jaar. Een forse groep had levenslang, al dan niet met de mogelijkheid van parole (voorwaardelijke invrijheidstelling). Het misdrijf zelf was verboden gespreksstof. Daarover kwam hij pas achteraf via internet te weten.